Interesujące miejsca w Bílé Vodě
Cmentar zabytek kultury
W 2000 roku cmentarz został uznany za zabytek kultury. Cmentarz jest miejscem ostatniego spoczynku około siedmiuset zakonnic. Znajduje się tam grób mistrza Ludwika hrabiego d'Ambla, wspólny grób ofiar marszu śmierci z obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W nieoznaczonym i nieznanym miejscu na cmentarzu pochowano dwóch żołnierzy radzieckich i członka jednostek SS.
Pałac - szpital psychiatryczny
Pałac nabył jako część swojego dziedzictwa Jakub Arnošt hrabia Liechtenstein-Kastelkorn jako niedokończoną siedzibę rycerską. Z biegiem czasu zmieniał poszczególnych właścicieli. Jego obecną formę, oprócz ingerencji realnego socjalizmu, nadała mu Marianna Orańska, która po rozwodzie ze swoim mężem, synem cesarza pruskiego, kupiła majątek w Bilej Vodzie, aby mogła dojeżdżać do swoich dzieci do pobliskiego Kamieńca Ząbkowickiego, ponieważ miała zakaz pobytu na terytorium Prus więcej niż 24 godziny. Inni właściciele viz. Historia. Warto wspomnieć Maxa Weissa (sprzedawcę nieruchomości z Wrocławia) i jego żonę, którzy nabyli pałac w obawie przed ogarniającym Niemcy nazizmem. Wreszcie, po zajęciu obszaru pogranicza, zostali zmuszeni na niekorzystnych warunkach, sprzedać majątek, a później w Pradze popełnili samobójstwo. Ich córce, która w tym czasie wyemigrowała do Palestyny, czeskie władze państwowe dwukrotnie odmówiły oddania tych posiadłości. Po wojnie były w pałacu tymczasowo umieszczone greckie dzieci, a od 1954 roku znajduje się tutaj szpital psychiatryczny. Obok pałacu jest zachowany duży fragment parku pałacowego, który od 2011 roku przechodzi gruntowną rewitalizację.
Miejsce widokowe Józefa II.
Miejsce, w którym Józef II po oddaniu Prus, miał wypowiedzieć słynne zdanie: "Ogród sobie zabrali, a płot mi zostawili",
Opuszczona osada Tannzapfen inaczej zwana Jedlová šiška, Jedlovec, gdzie w 1930 roku znajdowało się 8 domów i 37 mieszkańców. Była położona przy drodze między Bilą Vodą i Růžencem. Miejsce częstych wycieczek, dzięki dobrej gospodzie.
Opuszczona osada Rosenkranc - Růženec Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z 1638 roku i prawdopodobnie powstała niedługo wcześniej w pobliżu karczmy znajdującej się przy drodze w kierunku Kłodzka. Nazwa osady ma z pewnością związek z wykorzystywaniem tej drogi w czasie pielgrzymek do kłodzkiego obrazu Maryi. Osada miała 11 domów i 63 mieszkańców w 1836 roku, w 1900 roku 12 domów i 47 mieszkańców, w 1930 roku 8 domów i 31 mieszkańców. Po 1945 roku przestała istnieć.
Opuszczona posiadłość Karlshof-Karlov- dzisiaj znana pod nazwą Karlovy Dvory. Razem z tzw. Polnymi domkami (opuszczone w latach sześćdziesiątych) stwarzała szczególny koloryt miejscowości.
Šafářová skála /skała Szafarza/- atrakcja przyrodnicza: drewniany domek, również skała z punktem widokowym. Po zielonym znaku turystycznym
Kamieniołom Kukačka oraz opuszczona gospoda Guke "Na vyhlídce"- dawny kamieniołom wapienia, na mapach oznaczony nazwą "Na Vyhlídce"; wydobywano tutaj marmury kalcytyczne i dolomitowe (w tym pokłady białego dolomitu), które były wykorzystywane zarówno jako kamień budowlany, jak również do pieców wapiennych, które w pierwszej połowie XIX wieku produkowały wapno do przygotowania zaprawy oraz były używane jako nawóz. Na stosunkowo niewielkim obszarze obserwuje się występowanie niezwykłych gatunków roślin, z których wiele należy do rzadkich i zagrożonych. Np. goryczka krzyżowa (Gentiana cruciata), goryczuszka orzęsiona (Gentianopsis ciliata), dziewięćsił pospolity (Carlina vulgaris). Niektóre z nich są na terenie Śląska bardzo rzadkie: goździk pyszny (Dianthus superbus), jawor dunajski (Sorbus danubialis) oraz gęsiówka strzelista (Arabis sagittata). Od roku 1996 obszar chroniony przez państwo jest klasyfikowany jako ważny element krajobrazu. W pobliżu kamieniołomu bezpośrednio na granicy stała restauracja Guke.
Kapliczka Hauera - kapliczka, którą zbudował mieszkaniec Jedlovca (Tannzapen) o nazwisku Hauer, na drodze między Jedlovcem i Złotym Stokiem, Kaplica dzięki stowarzyszeniu obywatelskiemu Společný prostor została wyremontowana i prowadzi do niej Droga Sudecka. Chodzi o mistyczną drogę wzorującą się na symbolice drogi krzyżowej.
Pijarzy i kolegium pijarów
Przybycie pijarów do Bílej Vody jest nierozerwalnie związane z Jakubem Arnoštem von Liechtenstein-Kastelkorn. Zafascynował się on pijarskim kolegium w Kroměříži ufundowanym przez Karla II. Liechtensteinen-Kastelkorna. Do podjęcia takiej decyzji skłoniło go kilka powodów. Starał się osłabić wpływ protestantyzmu w okolicznych miejscowościach, przede wszystkim w niedalekim Reichensteinie (Złoty Stok, dzisiejsza Polska), w którym znajdowała się silna wspólnota protestancka. Kolejną motywacją było stworzenie instytucji edukacyjnej, która umożliwi zdobycie solidnego wykształcenia na poziomie podstawowym i średnim w tej części Śląska. Równie ważną rolę odegrało także wsparcie rozwijającego się kultu Maryjnego i odnowienie pielgrzymek do cudami słynącej figury Matki Bożej. Wszystkie wymienione tutaj powody miały na celu szybką rekatolizację we wszystkich jemu podległych posiadłościach.
Budowę kolegium w Bílej Vodzie rozpoczęto w 1724 roku, w dokładnie ustalonej kolejności poszczególnych prac budowlanych. Jako pierwsze zostało zbudowane kolegium z salami wykładowymi oraz budynek mieszkalny dla członków zakonu. Najpierw została zbudowana wschodnia kwadratura, włącznie ze środkową bramą. Na końcu rozpoczęto przebudowę kościoła. Pracami budowlanymi kierował o. Kornelius Hornesch a S. Antonio. Natomiast za nadzór budowlany odpowiadał mistrz murarski Antonín Daniel, który pracował w swoim fachu w Bílej Vodzie aż do 1750 roku. Zupełnie pierwszym domem, związanym z pijarami jest dom nr 60, który służył jako prowizorium, aż do zakończenia budowy w 1727 roku.
Kolegium w Bílej Vodzie należy do ważnych obiektów manieryzmu morawskiego baroku.
Wejścia do kolegium i do seminarium były ozdobione kartuszami z napisami Collegium Scholarum Piarum, Lichtensteinianum Quartum a Seminarium Lichtensteinianum Scholarum Piarum. Każda szkoła musiała mieć dzwon, a na tutejszym dzwonie widniał napis „Dzieciom należy pozwolić na zabawę, dorosłym trzeba zapewnić wiedzę“ oraz płaskorzeźba z wizerunkiem Maryi. Budowa zachodniej części ambitu, w której znajdowało się seminarium fundacji śpiewaczej, była kontynuowana od 1729 roku, aż do 1733 roku.
Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Obecny wygląd kościoła pielgrzymkowego Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny jest wynikiem barokowej przebudowy mniejszego kościoła, zbudowanego w latach 1602-1604 przez barona Krzysztofa z Maltic. Plany związane z przebudową opracował śląski architekt Felix Antoni Hammerschmidt. Uroczysta konsekracja kościoła miała miejsce 14 września 1777 roku, a dokonał jej wrocławski biskup Filip Gotthard Schaffgostsch. Obraz w ołtarzu głównym, przedstawiający wydarzenie z życia Matki Bożej, jest autorstwa Ignacego Raaba. W przeszklonej witrynce nad ołtarzem znajduje się późnogotycka figura Madonny z Dzieciątkiem (kopia), ze szkoły krakowskiego mistrza Wita Stwosza.